Corina Koenders

Nieuwe buren

We leerden elkaar pas goed kennen toen 4 jonge stellen een nieuwbouw woning kochten op De Potten in Heerenveen. PP en jij kwamen bij mij en mijn ex onder de kap; verde nog Bernard & Willy en Mark & Ellen. Biertje drinken in de garage, BBQ bij M&E inclusief op z’n Grieks borden stuk gooien na afloop, gezellige verjaardagsfeestjes. En grappig dat PP toen ik PWC verruilde voor OPHTEC veel klanten van mij overnam na zijn transfer van Zwolle naar Leeuwarden. Na verloop van tijd moesten we allemaal zo nodig een groter huis en verwaterde het contact, op een social talk bij de Appie Heijn na.
Ik wist dat Corina ziek was, maar dat het zo snel zou gaan….. Verschrikkelijk! Dit hoort niet, maar het is zo.

Peter-Paul, Joep en Fleur, mede namens Dorien en de kinderen wens ik jullie heel veel sterkte om dit onmetelijk grote gemis een plekje te geven.

Rik Engels - Oud buurman, ex-collega

Opera

Bij al die vele herinneringen springt deze er toch wel uit. September 1997; de opera Aida werd opgevoerd in de Amsterdam Arena. Terwijl we de trappen opliepen naar ons plaatsje liep er een meneer voor ons de trap op, gekleed in een heel mooi pak maar wij hadden alleen oog voor zijn enkels want in plaats van sokken had hij pantysokjes aan. Dit heeft nog veel hilarische momenten opgeleverd. We hebben toen genoten van de voorstelling maar elkaar beloofd dat we ooit nog een keer naar Verona zouden gaan. Tijdens een van onze laatste gesprekken hebben we het hierover nog gehad en zei Corien: “sorry zus maar Verona zit er niet meer in”.

Els - zus

1 minuut stilte ter nagedachtenis aan Corina bij VV Heerenveen 1- SC Silvolde 1 voorafgaand aan de wedstrijd.

1 minuut stilte ter nagedachtenis aan Corina bij VV Heerenveen 1- SC Silvolde 1 voorafgaand aan de wedstrijd.

Joep Koenders - Zoon

Terschelling

Jarenlang hadden wij als hechte groep nrienden de traditie om zo rond begin november een lang weekend naar Terschelling te gaan. Het waren onvergetelijke weekenden. Hadden we het eerste jaar een klein huisje waarin de meeste bezittingen van de vorige bewoners nog in de kasten stonden, de jaren erna namen we met ons allen bezit van Huys ter Schellinck in Hoorn. Heerlijk waren die momenten; in plaats van platen
draaiden de gevulde borrelglaasjes op de platenspeler, de memorabele optredens van Hessel en het steengrillen in de Groene Weide waarbij de één klaagde over de matige kwaliteit van het eten terwijl de ander alles ontkrachtte door iets later een tafel te reserveren voor het weekend erop.
Tijdens één van die weekenden namen jullie de auto mee naar het eiland zodat alle bagage eenvoudig meegenomen kon worden. Toen het weekend voorbij was ging alle bagage weer de auto in en spraken we bij jullie thuis in Heerenveen af om nog even gezellig met z’n allen wat te eten. Toen jullie allang de boot verlaten hadden en al een behoorlijk eind op weg waren, kwam ik er pas op de parkeerplaats achter dat de autosleutels niet in mijn jas maar in de tas zaten. En, die tas stond in jullie auto…
Met het knikkende knieën belde ik jullie mobiele nummer. Al voorbij Sneek hebben jullie toen rechtsomkeer moeten maken om weer terug te rijden naar Harlingen. Het moge duidelijk
zijn dat de blik in Corina’s ogen mij duidelijk maakten dat dit geen slimme actie was…

Corina, bedankt voor al die fijne momenten die we samen hebben mogen bleven. Vergeten zal ik ze nooit, dat beloof ik je.

Harry Grit - vriend voor altijd

Haan gevecht

Frankrijk, camping Le Clou, 1988.
We sliepen die vakantie samen in één tent. Op de camping liep een koppel kippen vrij rond, samen met hun grote leider “Haan”. Voor de “Haan” was eerder die week al een beloning uitgeloofd: wie hem vangt mag hem hebben/slachten/opeten, wat je maar wenste. Het koppel kippen veroorzaakte namelijk behoorlijk overlast doordat ze elkaar al kakelend verdrongen met de drang “Haan” te willen behagen…
Deze speciale ochtend was “Haan” al om half vijf ‘s ochtends begonnen met zijn spectaculaire kukelekuu show en leidde zijn koppel kippen naar de perfecte spot direct achter onze tent. Ik hoorde Corina naast mij grommen tussen het gekakel en gefladder van de kippen door. Plotseling ging behoorlijk agressief haar slaapzak open en de tent rits daarop volgend ... nieuwsgierig als ik was ging ik achter haar aan. Geheel toevallig lag er een dikke stok op de grond voor onze tent. Corina zag deze, pakte die op met een diepe oerschreeuw en ging daar als een wilde met de stok zwaaiend in de hand “Haan” te lijf! Werkelijk, dit tafereel zal ik nooit meer vergeten. Geweldig. En nee, ik geloof niet dat ze “Haan” te pakken heeft gehad, maar het gaf wel heel duidelijk aan dat als je Corina teveel tegen de haren in strijkt je met haar oerinstincten te maken kreeg :)
Ook deze laatste 6 maanden hebben we duidelijk haar vechtersmentaliteit gezien. Daar waar anderen allang hadden opgegeven ging Corina door. Ik heb daar enorm veel respect voor, en ben er super trots op dat ik haar zus mag zijn.

Anne Paans - Zusje

Lasagne

Jaren geleden, toen ik nog een tiener was, heeft Corina mij lasagne leren koken. Door de jaren heen heb ik het recept hier en daar wat aan gepast, maar het blijft een favoriet. Het is regelmatig voorgekomen dat er bij thuiskomst van vakantie een schaal lasagne voor jullie klaar stond. Het allerleukst vind ik het feit dat de rollen nu omgedraaid zijn. Tegenwoordig staat Fleur bij mij in de keuken.

Lobke - Nichtje

De Potten

In 1995 kwamen wij met elkaar als “starters” wonen in nieuwbouwwijk de Potten in Heerenveen. Er was direct een goede klik tussen jullie en ons, Bernard en Willy, Rik en (destijds) Margriet en Louis en Evelien. Wij maakten met elkaar van dit buurtje een soort “mini-camping”: er werd tijdens een E.K./W.K. voetbal gekeken en bier gedronken in een tent die midden op het straatje stond, verjaardagsfeestjes werden over en weer uitbundig gevierd (deze feestjes eindigden steevast met Jägermeister) Tijdens een BBQ bij ons in de tuin hebben jullie nog Nederlandstalige CD’s opgehaald, waarna we aan het einde van de avond op de klanken van “Gooi je schoonmoeder uit het raam” een polonaise door onze tuin liepen…Als er geen reden voor een feestje was, bedachten we er gewoon één! Ook jullie bruiloft ligt ons nog vers in het geheugen: jullie waren een prachtig bruidspaar, het gezellige bruiloftsfeest vierden we toen met jullie mee in de Havixhorst in Meppel, een sprookjesachtige locatie. Het was een enorm gezellige tijd, waaraan wij erg goede herinneringen bewaren!

Marc en Ellen Breitsma - "Oude" buurtjes

Jeugd

We hebben onze jeugd gedeeld. Samen naar school in Meppel op de fiets. Door weer en wind, jij vaak aan het discussiëren met Ernst Paul. Waarover weet ik nog steeds niet.
We gingen met zes mensen in een Lada stationwagen op vakantie naar de Dordogne, vouwwagen erachter. Jij of Anne zaten dan achterin, ingepakt tussen kussens en slaapzakken.
Wanneer ik je plaagde omdat je kleiner was, reageerde je met: Klein maar fijn, groot maar idioot.
Samen met pa hebben we je eerste autootje [vuurrood] opgehaald in Hoogeveen. Je kwam er halverwege achter dat ie nog op de handrem stond…
Je ging aan het werk bij Coopers, en kwam als eerste met een computer binnenstappen op de Dwarsdijk. Met draagbare printer op een steekwagen achter je aan.
En de eerste keer dat wij [Wilma en ik] met jou en PP in zijn auto stapten, ontdooide het open dak boven PP’s en mijn hoofd. Niet zo heel groot, zo’n auto. 
Ik heb nog foto’s gemaakt van je slagen voor je accountancy. Zal ze nog eens opzoeken. Maar wat was je [terecht!] trots.
Het is fijn om je broer te mogen zijn geweest.

Ygis - broer

Sinterklaas en Zwarte Piet

Ongelooflijk dit bericht.
Corina heeft mij aangenomen in de tijd dat ze nog bij Espria werkte, 2008. We hadden een medewerkersfeest in Hoogwoud. We vonden dat we iets ludieks moesten doen. Het idee was een sketch met Sinterklaas en Zwarte Piet in de hoofdrol. Die middag hebben we leuke verhalen verzameld via diverse collega’s. We hadden geen tijd om te oefenen. ‘s avonds namen we snel de teksten door en stemden we het af. Je had er zin in; we praten ons er wel doorheen zei je. Best wel zenuwachtig in onze outfit moesten we op. Het was geweldig leuk. Die spontaniteit werd gewaardeerd op zo’n avond.
Corina bedankt voor de samenwerking toen. Zo mooi je gekend te hebben.
Voor familie, vrienden en bekenden; heel veel sterkte met dit verlies.
Pieter Bakker

Pieter Bakker - (ex) collega

Warm zakelijk

Mijn herinnering aan Corine is warm & zakelijk. Ik heb Corina leren kennen in mijn functie als relatiemanager zorg bij ABN AMRO. Corina was in die tijd werkzaam bij Noorderboog. Ik heb Corina leren kennen als een bevlogen persoon met veel kennis van zaken en ze was bovendien betrokken hartelijk. Zo nu en dan hadden we het kort even over privezaken en wat mij is bijgebleven dat ze daar vol liefde en warmte over sprak. Ik wens jullie als vader en kinderen heel veel kracht om dit verlies een plaats te kunnen geven. Maar wees vooral oprecht trots op jullie moeder en vrouw.
Met veel respect,
Oege Tjerk

Oege Tjerk Schievink - zakelijk zorg

hartsvriendin

Herinneringen aan mijn hartsvriendin,

In 2VWO van Dingstede zat je ineens bij me in de klas. We konden het direct goed met elkaar vinden en met 4 andere meiden vormden we een vriendinnenclubje. We hebben veel kattekwaad uitgehaald op de middelbare school. Zo hebben we een fanclub opgericht voor de geschiedenisleraar en zaten we met buttons met een foto van hem in de klas. Wat was hij boos. Ook bestelden we telefonisch (toen nog uit een telefooncel) folders van postorderbedrijven die we lieten bezorgen bij leraren. We belden leraren op onder een andere naam en deden een interview. Op klasseavonden kochten we een fles vruchtenwijn ( dat kon toen nog…) om in te drinken. We zijn op tienertoer geweest waarbij we de medereizigers gek maakten met ons gezang. Wat hebben we gelachen samen!
Na de middelbare school gingen we elk onze weg en werd het contact anders. Trouwdagen, geboortes, diploma’s, ziekte en overlijden, we waren er voor elkaar. De laatste jaren hadden we de traditie af te spreken in de sauna (waarbij we de lege sauna’s zochten zodat we konden kletsen en lachen)
We spraken elkaar niet wekelijks maar als we bij elkaar waren was het goed, ging het gesprek verder waar hij de vorige keer was geeindigd. Wat hebben we gelachen, wat hebben we veel gedeeld. Een deel van mijn leven is weg, ik ga Corina vreselijk missen!   

Heleen - Vriendin

Tijger

In 2013 maakte je de stap van zorgverzekeraar naar zorgaanbieder, van Achmea naar het Antonius Ziekenhuis. Je had iemand nodig voor de zorgcontractering en je vroeg mij om je hierin te ondersteunen. Als interimmer kom ik vele tegen maar jij was en zult voor mij één van de weinigen zijn, die ik omschrijven kan als een ware ‘tijger’. Je passie en gedrevenheid in combinatie met je gevoel voor rechtvaardigheid en oprechte warme belangstelling voor mensen, zie je zelden.
Lef en humor had je in overvloed. Wat hebben we gelachen tijdens de onderhandelingen met de zorgverzekeraars. Wij hadden onze koers bepaald, hadden onze buit binnen maar je liet niets merken aan de onderhandelingstafel. Met een uitgestreken gezicht vertelde je hun: ‘we zullen ons nu even terugtrekken ter beraad en komen straks terug’ en je liet ze allemaal zweten en in spanning achter in de kamer. Twee kamers verder op hadden we het niet meer, tranen over onze wangen. Je kende de grenzen van het onderhandelen als geen ander. Je belde andere ziekenhuizen op om samen op te trekken in de onderhandelingsstrategie van het Antonius Ziekenhuis. Wat hadden we het goed samen. ‘Eens een tijger, voor altijd een tijger’, en dat is wat je voor mij bent Corina!
Met respect en trots, dat ik je heb mogen leren kennen, neem ik afscheid van je. Dank je wel.

Virginia Harpal -  Rotterdam

Virginia Harpal

Samen zijn

Mijn herinnering aan Corina zijn de gezellige verjaardagen en het samen zijn. Met Sinterklaas de mooie gedichten en surprises die ze maakte. Met kerst gezellig koken. Ik weet nog goed dat ze voor een recept ‘ik dacht dat het ging om gezoete slagroom’ drank nodig had. Dus pakte ze de cognac van PP. Dit was volgens mij best een duur merk want toen het recept mislukte moest ze er nog een glas van. Dit werd niet helemaal op prijs gesteld. Ook de vele logeerpartijtjes in de flat in Meppel waren altijd gezellig.

Sharony - Nichtje

Cadeau

Mijn herinnering aan Corina gaat terug naar mijn kinderjaren. Als Corina bij ons op bezoek kwam was het feest. Gul als ze was had ze voor iedereen altijd wat bij. Ze ook dat ene jaar. Een groot cadeau kwam er voor mij tevoorschijn. Vol verwachting maakte ik het open. Een schitterende poppen Maxi-Cosi kwam uit het inpakpapier vandaan. Prachtig! Maar wat een groot cadeau, dat moest vast heel duur zijn geweest redeneerde ik. Impulsief als ik ben vroeg ik aan Corina, hoe duur was dat? Waarop moeder Truus me een standje gaf, zoiets vroeg je niet als je wat kreeg, je hoorde dank je wel te zeggen. Beschaamd bleef ik stil zitten. Het terechte standje, maakte dat ik me schuldig voelde over mijn impulsieve vraag. Maar Corina liet me merken dat dat niet nodig was, ze wreef vol liefde over mijn rug, en zonder woorden wist ik dat ze niet boos was.

Heleen - nichtje

Vakantieherinneringen

Twee vakantieherinneringen wil ik graag delen.

In Italië op de camping bij het meer van Bolsena werden we door de campingbaas en een vriend uitgenodigd voor een boottochtje op het meer. Eenmaal bij het meer aangekomen, zagen we pas wat ze van plan waren. In plaats van meevaren, zouden we worden voortgetrokken achter de boot op een waterski. Corina had nog nooit van haar leven op een ski gestaan, bedacht zich geen moment en ging enthousiast van start. Vanaf de kant zag ik haar worstelen om goed overeind uit het water te komen.En maar vallen en opnieuw proberen. Maar niet opgeven hè, ze ging stug door net zolang tot ze even rechtop kon staan. En tja, dan kun je als vriendin niet achterblijven, en daarmee trok ze mij over de streep!

Tijdens onze vakantie in Griekenland op het eiland Kreta liepen we de San Maria kloof. Tijdens de wandeling raakten we in gesprek met twee reisleiders die de kloof regelmatig ‘s ochtends vroeg liepen, op dat tijdstip moest het helemaal mooi zijn en een stuk rustiger. We werden uitgenodigd om dat ook eens mee te maken. Ons leek het wel een mooie ervaring. Hoe het precies geregeld werd, weet ik niet meer, maar een paar dagen later konden we ons aansluiten bij de groep van één van de reisleiders. De kloof lag wat verder op het eiland en om vroeg te kunnen beginnen met lopen werd er vlakbij de kloof ergens overnacht. Bij het hotel aangekomen ontstond er wat commotie bij de kamerindeling. Corina wachtte niet af, mengde zich in het gesprek en regelde onze kamer. Die avond gingen we gezellig met de groep uit eten, tot zover nog niets aan de hand. Maar terug in het hotel, we lagen nog maar net op bed ging de telefoon. Mijnheer de reisleider aan de lijn of Corina nog een slaapmutsje kwam doen op zijn kamer. Pas toen gingen bij ons de alarmbellen rinkelen. Wij de hoorn op de haak gooien, maar daar nam mijnheer geen genoegen mee. Moet je net Corina hebben, die stoof uit bed om dat “varkentje even te wassen”. Mij enigszins beduusd achterlatend. Einde van het verhaal was dat wij de volgende ochtend nog maar even bleven liggen en de groep zonder ons op pad ging.

Cynthia van Zuijlen - vriendin

Collega's

Wij hebben Corina leren kennen bij Van Dien Accountants in Hoogeveen. Bé werkte al zo’n 2 jaar samen met Corina toen ik er kwam na een fusie met Dijker en Doornbos in 1989. Ik herinner me nog heel goed dat Corina me enthousiast vertelde dat ze een flat in Meppel toegewezen had gekregen.rnWe hadden leuk contact wat in 1990 uitgroeide tot o.a. een “jetlag” nabootsen met een videomarathon ’s nachts om de volgende ochtend Johan op te halen van Schiphol na zijn werkperiode op St. Maarten, een wandeling op de hei en borrelen in de kroeg. Het was gezellig samen!rnMet jullie vertrek naar Heerenveen werd het contact minder. We hebben elkaar nog een keer opgezocht en zijn bij elkaar op kraamvisite geweest. Met Johan en Danielle hielden jullie contact, waardoor wij elkaar nog wel eens bij hen zagen en anders tijdens de Meppeldagen. Als we elkaar zagen was het contact goed.rnLieve PP, Joep en Fleur, wij denken aan jullie en wensen jullie heel veel sterkte met dit verschrikkelijke verlies van je lieve echtgenote en jullie lieve moeder. Bé, Jasper, Marco en Ciska

Ciska en Bé Strijker - oud collega's

Burenhulp op Sardinië

Zomer 2010. We staan elk in onze achtertuinen en wisselen wat algemene dingen uit zoals buren vaker doen. Het komt al snel op onze aanstaande vakanties en uiteraard de bestemming. Wij gaan met de auto naar Sardinië zegt Corina. Dat is grappig, zeg ik, wij ook alleen dan met het vliegtuig. Wie weet komen we elkaar, zeggen we lachend tegen elkaar natuurlijk beseffend dat de kans daarop erg klein is gezien de omvang van het Italiaanse eiland. We wensen elkaar een goede reis en een prettige vakantie.

Aangekomen op camping La Foce in Valledoria worden wij met een golfkarretje naar onze mobilhome gebracht welke op een rijtje staan in een onbeschut laantje.  Het eerste wat ons opvalt is dat er bij de dichtstbijzijnde mobilhome een Nederlandse voetbalvlag hangt. Even schiet het door je hoofd, onze buren? Maar dat zou niet kunnen natuurlijk.
Aan het eind van de middag komen wij terug van het strand en mijn vriendin begint op verzoek van Judith en Daniek met het maken van Bruchette om tezamen met een wijntje even lekker op ons terras te gaan nazitten. Even later komt een grote blauwe en bekende VW het laantje op rijden en ja hoor het zijn onze buren Peter-Paul, Corina, Joep en Fleur. Wat een ongelofelijk toeval. We nodigen ze uit bij ons en de klaargemaakte bruchette wordt verdeeld , wijn wordt ingeschonken en besluiten om dan ook maar gezamenlijk pizza’s van de camping te gaan eten. En zo vieren we dat we ook hier buren zijn.
 
Na een aantal dagen gaan onze buurtjes verder en we zwaaien ze uit. Een paar uur later krijgen we een telefoontje. Het is Corina en die meldt dat Joep een Nintendo spelmodule mist en of ik nog even in de mobilhome wil gaan kijken. Na enig geregel mag ik tezamen met personeel in de mobilhome en vinden we de module. Ik telefoneer met Corina en zeg dat het terecht is en dat Joep zijn spelletje terug krijgt na de vakantie in Heerenveen.  Dat is goed.

Thuis in Heerenveen komt Joep inderdaad al snel zijn module ophalen en ’s avonds eten we heerlijk van de door Corina zelfgemaakte en overheerlijke lasagne en praten we na over onze vakantiebelevenissen.  Nog vaak vertellen we dit bijzondere en mooie verhaal over de burenhulp op Sardinië.

Peter-Paul, Joep en Fleur, ook namens Judith en Daniek wens ik jullie heel veel sterkte en kracht om dit grote verlies een plekje te geven.

Roeland Moet - buren

Schier

Vele herinnering, maar 1 die we altijd zullen blijven koesteren en wij in ons herinnering aan jou meenemen: het weekend samen in Hotel van der Werf op Schier, zonder kids, lekker met z’n vieren op pad. De persoonlijke gesprekken; geschiedenis, wensen en dromen met elkaar delen en heel veel plezier! Je wijsheid, je integriteit, je warmte, je interesse en betrokkenheid. We zullen je missen.
Lieve Peter Paul, Joep en Fleur, heel veel sterkte bij dit grote verlies. We denken aan jullie.

Wietse en Nynke - vrienden

Kritische twinkeling

Je had altijd wel een rake opmerking of scherpe vraag paraat Corina. Toen we nog samen werken en ook daarna als we met ons vieren elkaar zagen. Je mocht graag zeggen wat je zag en belangrijk vond. Het mooiste.. bij jouw scherpe blik, plagende vraag of rake opmerking zat altijd een fijne (lach)twinkeling in je ogen. Inhoud, interesse en humor. Onweerstaanbare combi.

Vandaag nemen we afscheid van je. Niet omdat we willen maar omdat we dat moeten. De mooie beelden (zoals deze foto uit 1999) en herinneringen aan levendige gesprekken, pasta schotels boordevol spinazie en diverse fijne feestjes houden we vast!

Peter Paul, Joep en Fleur, ontzettend veel sterkte. Hoop dat de vele fijne herinneringen van jullie zelf en anderen helpen bij het verdriet.

Ina & Henk

Ina & Henk

Corina

Lieve Corina,

Ik leerde je kennen, inmiddels meer dan 25 jaar geleden. Ik herinner je als een vrolijke krachtige vrouw.
Het was altijd gezellig en we hadden goede gesprekken.

Ik wil je man en je kinderen heel veel sterkte en kracht toewensen.
Veel liefde en steun gewenst voor jullie.

Judith - vroegere vriendin

Uitgelezen

Lieve Corine.
Ik wil je bedanken voor je zinvolle, inspirerende bijdrage in onze leesclub. We hebben mooie waardevolle avonden met elkaar beleefd. Je oprechte belangstelling voor mij na het herseninfarct van Jaap, terwijl je zelf zo ziek was hebben mij gesteund en zo goed gedaan. Ik bewonder enorm je positieve houding in je eigen ziekteproces. Daarin ben je een voorbeeld voor mij geworden. Dank voor je vriendschap, veel liefs van Jet.

Jet van der Horst - Vriendin leesclubje

Toespraak Peter Paul bij uitvaart Corina.

Ik heb Corina leren kennen in april 1991. We waren dit jaar dus 25 jaar bij elkaar. Corina was van af het begin mijn maatje, klankbord. De eerste 5 jaren tot 1996 waren we door de week druk met de studie en werk maar de vrije weekenden waren onvergetelijk. Veel gelachen en hele leuke tijden gehad. We hadden allebei dezelfde gedachte “Pluk de dag”. In Cor’s familie vroegtijdige sterfte en ook mijn vader was overleden toen ik 18 was. Geniet dus van de mooie momenten hebben we geleerd want morgen kan het over zijn. We regen de mooie herinneringen aan elkaar. Schitterende vakanties gehad naar de VS, Zuid Afrika, Barbados. Guadeloupe, St. Lucia, Aruba, Bonaire, Curacao etc. Hoewel we overtuigd waren van elkaars trouw hebben we gewacht tot 1996 om te trouwen. Heel ouderwets vonden we dat je trouwen maar 1 keer doet en dus moest je het goed doen. In de Havixhorst in De Wijk zijn we getrouwd en we hebben een schitterend feest gehad. Na afloop 2 weken naar Cuba op huwelijksreis. Corina was naar mij 100% trouw en eiste dat uiteraard ook van mij. Mocht ik dit niet volhouden dan zou ze me financieel kaal plukken nadat ze eerst enkele lichaamsdelen van mij zou gaan verwijderen. Ze was dus duidelijk.
In 2000 kregen we onze eerste, Joep. Wat waren we trots. We staan en stonden altijd positief in het leven en vonden dat onze kinderen ook originele korte, vrolijke eigenwijze namen moesten hebben.  In 2002 kwam Fleur en hadden we ons koningskoppel. Corina was inmiddels werkzaam bij Brink Trekhaken maar de vele buitenlandse reizen van haar hebben ertoe geleid dat ze een switch maakte naar de zorg, Icare. In het begin wennen voor haar maar door haar goede sociale vaardigheden, overtuigingskracht en eerlijkheid lukte dit prima. Cor wilde altijd dat de kids van niemand afhankelijk hoefden te zijn. Ze moesten dus een goede opleiding doen en ook kunnen koken. Maakte het alleen maar makkelijker als men straks op kamers ging. 
De jaren 2000-2010 waren voor Corina (en mij) drukke jaren. De kinderen gingen naar de creche en 18.00 uur ging die dicht. Iedereen die Corina kende weet dat op tijd komen nooit haar sterkste kant was. Het kwam regelmatig voor dat vlak voor 18.00 uur Corina de creche nog binnenstormde om als 1 van de laatsten Joep en Fleur op te halen. Overigens was ik daar ook niet veel beter in dan Corina.  Ook ik was niet altijd op tijd.
Corina was een perfectionist. Haar werk moest goed en met minder nam ze geen genoegen. Vaak belde ze me om aan te kondigen dat ze eraan kwam en vroeg wat we gingen eten. Ze schatte haar aankomsttijd in maar daar kon je rustig minimaal een ½ uur bij optellen. Op tijd komen was niet haar ding. Op mijn vraag waarom het later werd gaf ze dan aan dat het even tegen zat. Corina zat het qua tijd continue tegen en ik maakte me daar op een gegeven moment ook maar niet meer druk om. Het hielp toch niet als je er wat van zei.
Corina zat eigenlijk continue in een spagaat. Ze kon prima multitasken maar om verder te komen zou ze zicht moeten focussen maar dat wilde ze ook weer niet. Ze moest dan te veel zaken laten rusten die ze ook leuk vond. Aan de ene kant wilde ze wel een baan op niveau om haar geestelijk te blijven prikkelen. Aan de andere kant zou die zo veel energie vreten dat ze geen tijd overhield voor andere leuke dingen.
Zoals ik al zei; Corina wou alles goed doen. Ze was een perfectionist. Een goede moeder zijn, een goede baan hebben, het huis moest op orde. Ontspanning kreeg ze door te lezen. Ze heeft zeer veel boeken verslonden maar las niet op regel maar screende passages en haalde daar de belangrijkste stukken uit. Ze las alles van dokterromans tot dikke romans.  In notime had ze een boek uit.

Cor wilde ook graag zo lang mogelijk met vakantie. Liefst direct weg en zo laat mogelijk weer terug. Wat dat betreft lijkt Fleur sprekend op Cor en Joep op mij. Joep en ik willen naar 2 weken wel weer naar huis. We kennen het wel. Hebben inmiddels wel zo’n beetje alle kerken in de Italiaanse dorpjes in de omgeving gezien. Cor en Fleur niet, die verlengden nog liever met een week.
Ook onze reis naar Italië leverde in het begin nog wel eens meningsverschillen op. Ik wilde zo lang mogelijk doorrijden. Als Cor dan geen zin meer had stopten we om een hotel te pakken.  Ik wou dan het eerste beste hotel nemen maar Corina dacht daar anders over. Het ene was niet gezellig, de andere lag te dicht bij de snelweg. Bij de derde stond de menukaart niet aan etc. We hebben toen besloten om in het vervolg vooraf het hotel te regelen. Scheelde ons een hoop ergernis.
Cor snapte ook niet dat ik op het strand kon liggen, naar muziek luisteren en niets doen. “Waar denk je aan” vroeg ze dan. “Aan niets” antwoordde ik dan. Dat kon ze zich niet voorstellen. Je denkt toch altijd aan iets. Ook als we 3 dagen naar de Oktoberfeesten in München waren geweest was Cor altijd benieuwd waar we het allemaal over hebben gehad die 3 lange dagen. Ik moest dan goed nadenken en noemde een aantal zaken. “En wat nog meer was dan de vraag”? “Dat was het wel zo’n beetje” zei ik dan. Vol ongeloof keek ze me dan aan.
Corina was een onafhankelijk denker. Ze stond voor haar mening en stak die niet onder stoelen of banken. Als een hoger geplaatste zaken zei die haar niet aanstonden dan zei ze daar wat van.  Rechtvaardigheid stond hoog in haar vaandel. Sociaal was ze ook. Nooit te beroerd om mensen te helpen die haar hulp nodig hadden. Bij de basisschool van Joep en Fleur, De Burcht,  heeft ze ook altijd haar mannetje gestaan.  Collecteren deed ze ook, onder andere voor de Hartstichting. Normaliter ging ze alleen op pad met de collectebus maar op een dag ging Fleur mee. Toen bleek dat de opbrengst die keer aanzienlijk hoger uitpakte was Fleur de klos en moest iedere keer weer mee. Trots was ik toen Fleur aangaf dat nu mamma niet meer kan collecteren zij het van mama wil overnemen.
Een ieder die ons gezin kent weet dat wij inmiddels ook de eigenaar zijn geworden van hond Sam.  Corina wilde altijd graag een hond en Joep en Fleur begonnen ook steeds meer aan te dringen. Cor wist dat ik daar geen voorstander van was. Cor heeft achter mijn rug om de kinderen van advies voorzien hoe ze toch een hond konden krijgen. Op een dag kwamen ze bij me en vroegen heel lief “Pap mogen we je wat vragen?” Dat ging op zo’n toontje dat ik gelijk argwaan kreeg. Ja? Antwoordde ik. Mogen we een hond? Ik antwoordde gelijk met dat dit lastig was met de vakantie. Geen probleem antwoordden ze. Tante Els wil dan wel oppassen, hebben we al geregeld. Ik voelde nattigheid. Ja maar de hond haart zo. Geen probleem zeiden ze in koor. Joep en ik gaan elke dag stofzuigen. Maar de hond moet elke dag worden uitgelaten! Probeerde ik nog. Oh dat hebben we al geregeld. We hebben het al verdeeld! Ik kwam nu aardig in het nauw en antwoordde: “Ja dat kunnen jullie wel zeggen maar naar een paar weken zijn jullie er klaar mee! Nee hoor antwoordden ze wederom in koor. We hebben een contract gemaakt waaraan je ons altijd kan houden. Je hoeft alleen nog maar even te tekenen. Ik had geen poot meer om op te staan. Een week later hadden de kids maar vooral ook Corina onze hond Sam en ik moet zeggen ik zou hem niet weer willen missen.
Cor had ook brede interesses. Ze wilde nog graag architectuur studeren, psychologie. Ook geschiedenis en lesgeven hadden haar aandacht.  Tijdens onze jaarlijkse vakanties naar Italië hebben we ook regelmatig weer opgravingen bezocht, tot irritatie en ergernis van o.a. Joep. Volgens mij hebben we heel Italië al opgegraven.
Ook schrijven vond ze leuk. Haar blogs die ze schreef tijdens haar ziekte leverde haar veel complimenten op.  Duidelijk, goed geschreven, vanuit een helikopterview haar eigen probleem beschrijven.
We hadden het goed voor elkaar en planden ons door het leven heen dachten we. Tot de 23e mei dit jaar. Corina kreeg als donderslag bij heldere hemel te horen dat ze uitgezaaide kanker had. Het verhaal ga ik niet herhalen omdat ze dit prima heeft verwoord in haar blogs. Uiteindelijk bleek de chemo aan te slaan maar haar gezondheidstoestand was zo achteruit gegaan dat de chemo moest worden gestopt.
Na veel hoop en vrees heeft ze 10 november de strijd moeten staken.  Joep, Fleur en ik zullen verder moeten zonder Cor. Ik begon mijn verhaal te vertellen dat ons uitgangspunt was “pluk de dag” en verzamel mooie momenten. Dat zetten wij voort. Sinterklaas gaan wij vieren maar dit keer helaas zonder Cor. Het zal gedenkwaardig worden maar we gaan mooie herinneringen ophalen met gedichten die eigenlijk niet kunnen maar waar Cor zo’n lol in had. Bedankt voor de 25 mooie jaren die je mij hebt gegeven. Ik zal ze nooit vergeten.

Peter Paul - Man van Corina

Toespraak Els bij uitvaart Corina

Verdriet en hoop
Er was eens een kleine vrouw die langs een stoffige veldweg kwam. Ze was wel al tamelijk oud maar haar loop was licht en haar lachen, had de frisse glans van een onbezorgd meisje. Bij een inééngekrompen gedaante bleef ze staan en keek naar beneden. Ze kon niet veel herkennen. Het wezen dat daar in het stof op de weg zat leek bijna figuurloos. Het deed haar denken aan een grauwe flanellen deken met menselijke vormen. Ze bukte zich en vroeg “Wie ben jij?”
Twee bijna levenloze ogen keken moe ophoog. “Ik? Ik ben het Verdriet” fluisterde een stem stamelend. “Och, het Verdriet!”, riep de kleine vrouw blij alsof ze een oude bekende begroette. “Je kent mij?” vroeg het Verdriet wantrouwend. “Natuurlijk ken ik jou. Steeds weer heb je mij op mijn weg een stuk begeleid”. “Ja maar, stotterde het Verdriet, waarom vlucht je dan niet voor mij?” “Waarom zou ik voor je vluchten, mijn liefje? Je weet toch zelf maar al te goed dat je elke vluchteling inhaalt.
Maar wat ik je wilde vragen, waarom zie je er zo moedeloos uit?’ “Ik… Ik ben verdrietig” antwoordde de grauwe gedaante met gebroken stem. De kleine oude vrouw ging naast haar zitten. “Je bent dus verdrietig” zei ze en knikte vol begrip met haar hoofd. “Vertel me eens wat jou zo bedrukt.”

Het Verdriet zuchtte diep. Zou dit keer echt iemand luisteren? Dat had ze zich al zo vaak gewenst. “Ach, weet je, begon ze voorzichtig, niemand mag mij. Het is nu eenmaal mijn bestemming om onder de mensen te gaan en een tijdje bij ze te blijven. Maar als ik kom schrikken ze terug, ze zijn bang voor mij en mijden me als de pest”. Het Verdriet slikte hard. “Ze hebben spreekwoorden uitgevonden waarmee ze me willen verbannen.
Ze zeggen “Ach, het leven is één groot feest”, maar hun lachen leidt tot maagpijn en ademnood. Ze zeggen “Verdriet maakt je hard en krijgen vervolgens hartkwalen. Ze zeggen “Je moet je niet laten kennen maar voelen het getrek in de schouders en de rug. Ze zeggen dat alleen zwakkelingen huilen maar hun opgekropte tranen doet hun hoofd bijna uit elkaar springen.
“Och ja, bevestigde de vrouw, zulke mensen ben ik al vaker tegen gekomen’! Het Verdriet zakte nog verder in elkaar. “En dat terwijl ik alleen maar de mensen wil helpen. Als ik namelijk heel dicht bij ze ben kunnen ze zich zelf ontmoeten. Ik help hen een nest te bouwen waar ze hun wonden in kunnen verzorgen.” Wie verdrietig is heeft een erg dunne huid. Het leed breekt weer op als een wond slecht genezen is en dat doet pijn. Maar alleen wie het Verdriet toe laat en alle ongehuilde tranen huilt, kan zijn wonden werkelijk genezen. Maar de mensen willen helemaal niet dat ik ze help. In plaats daarvan zetten ze een masker op en verbergen zo hun littekens. Of ze leggen een dik pantser over hun bitterheid heen.”

Het Verdriet zweeg.Haar huilen was eerst zwak, toen sterker en tenslotte erg vertwijfeld. De kleine, oude vrouw nam de in elkaar gedoken gedaante troostend in haar armen. Wat voelt ze warm en zacht aan dacht ze en streelde zachtjes het bevende hoopje. “Huil maar, Verdriet” fluisterde ze liefdevol. “Rust maar uit zodat je weer nieuwe krachten krijgt. Vanaf nu zal je niet meer alleen zijn. Ik zal je begeleiden zodat de moedeloosheid niet meer aan de macht is.” Het Verdriet stopte met huilen. Ze ging rechtop zitten en keek haar nieuwe metgezel verbaasd aan. “Maar…..maar.. wie ben jij eigenlijk?” “Ik?”, vroeg de kleine oude vrouw grijzend, maar daarna lachte ze weer onbezorgd als een jong meisje, “Ik? ,ik ben de Hoop.”

Verdriet loopt met je mee maar maakt ook ruimte. Ruimte voor herinneringen aan Corien, mijn zusje maar bovenal mijn bondgenootje. We hadden onvoorwaardelijk vertrouwen in elkaar en als vanzelfsprekend hielden we elkaar op de hoogte van wat ons bezighield en kletste heel wat af over de kids, het werk, lekker eten en waar we de volgende keer op vakantie naar toe zouden gaan. Wat dat betreft hadden de telefoonproviders een goeie aan ons.
We hebben samen gehuild, gelachen, genoten van het met elkaar zijn (al dan niet met lekker eten waarbij we na het toetje elkaar aan keken en zeiden to much. Door zo close met elkaar te zijn hebben we heel veel herinneringen gemaakt. Herinneringen die ik voor altijd in mijn hart zal bewaren want mijn zusje was een beetje ikke en ik was een beetje zij.

Els - zus

Toespraak Fleur bij uitvaart Corina.

Lieve mama,
14 jaar lang heb ik van je mogen genieten
Je gemopper je gelach en je liefde
14 jaar lang heb ik je kunnen knuffelen en met je kunnen praten.
Je parfum kunnen ruiken en je (af en toe) valse gezang kunnen horen
Soms baal ik dat ik er niet genoeg van heb genoten.
Kon ik je nu nog maar een keer zien
Je hand vastpakken en je een laatste knuffel geven
Je glimlach op je gezicht zien en voor de laatste keer ik hou van jou zeggen.

Je bent nog zo jong, je had nog zoveel moeten zien
Je had samen met papa mijn eerste vriendje moeten afkraken
je had mijn bruiloft nog moeten mee maken
ik weet nog dat we praten over welke trouwjurken het mooiste waren als we langs trouwwinkels liepen.
Ik had je toen op het hart gedrukt dat jij degene was die met mij mijn bruidsjurk voor later ging uitzoeken

Mama het gemis is zo erg
Ik zou zo graag willen weten of het goed met je gaat
Of je rust hebt en op ons allemaal neer kijkt.
Of je mee lacht om dezelfde foute grappen

Ik zal het nooit weten en dat doet pijn
Maar als ik een ding zeker weet is dat ik jou nooit zal vergeten
Omdat ik jou heb leren kennen en ik zeker weet dat je in mij voortleeft
Net zoals in iedereen die jou heeft leren kennen
Lieve mama ik hou van jou

Fleur - dochter

Toespraak Joep bij uitvaart Corina

De eerste herinneringen van mijn mooie tijd met mama zijn van ongeveer 14 jaar geleden, toen ik nog als klein jongetje op de crèche zat. Mijn ouders brachten me er standaard sochtends heen en haalden me aan het eind van de middag weer op. Nou was er alleen een probleem. Mijn moeder was nog wel eens te laat! Voor mensen die mijn moeder kennen, is dit natuurlijk niets nieuws. Ik vond de creche altijd heel leuk, maar vond het altijd nog leuker om mijn moeder aan het eind van de dag weer te zien.
Nadat ik klaar was op de crèche, ging ik naar de basisschool en moest ik leren zwemmen. Mijn moeder bracht me naar de school op mijn eerste dag. Ze stelde me voor aan de juf. Bang dat ik was, ging ik me lekker veilig verstoppen achter mijn mama. Ik miste haar de eerste dagen op mijn nieuwe school dan ook erg, maar na een tijd begint alles te wennen.
Toen kwam alleen de volgende drempel voor mijn ouders: mij leren zwemmen. Ik was een erg fanatieke zwemmer maar erg goed was ik niet, tot irritatie van mijn ouders. Na een tijdje had ik nog steeds geen diploma gehaald, en nou begon de tijd toch wel echt te dringen. Ik moest van mijn ouders op een gegeven moment mijn diploma halen, en anders moest ik van ze op zwemles bij sportstad. Hiermee wisten ze precies de goede snaar te raken, want ik wilde niet naar sportstad, daar was het water koud. Diezelfde les kreeg ik nog te horen dat ik binnenkort mocht afzwemmen. Het was mijn ouders dus toch gelukt.
Ondertussen zat ik nog steeds op mijn basisschool de Burcht, en had ik steeds meer redenen om trots te zijn op mijn moeder. Ze was namelijk erg betrokken bij de school. Ze was op een gegeven moment zo erg betrokken, dat ze zelfs de ‘’burchtaward’’ in ontvangst mocht nemen, voor vrijwilligster van het jaar.  Wat was ik toen toch trots op mijn moeder.
Maar mijn moeder was niet alleen heel erg betrokken op school, maar ook bij mijn voetbalwedstrijden. Ze was er vaak bij, wat voor mij net weer wat extra motivatie was om mijn best te doen.  Van mijn eerste wedstrijd tot aan de kampioenswedstrijd, ze was er altijd bij. Ze was samen met mijn vader mijn trouwste supporter.
Na verloop van tijd zat ik alweer in groep 8, en hielp mijn moeder me erg goed met het voorbereiden op de cito toetsen. Ze hielp me met plannen, en we oefenden samen veel. Dit wierp zijn vruchten af, want de resultaten waren goed en ik ging naar het gymnasium.
En ook op de middelbare, was mijn moeder mijn steun en toeverlaat. Ze hielp me met het plannen, zorgde dat ik ook echt aan het werk ging en ik kon altijd mijn verhalen bij haar kwijt. Maar of ik het nou goed deed of dat ik een x een minder cijfer haalde, ze was trots op mij en ik op haar.
En zoals we elk jaar deden,  gingen we natuurlijk ook weer op vakantie. Dit kon natuurlijk maar een land zijn: Italië. Vakanties waren natuurlijk de leukste tijden van het jaar. Gezellig samen zijn, niks hoeven te doen en genieten van het lekkere weer. Italie was mijn moeders favoriete land. We zijn heel vaak naar italie geweest, maar het ging ons nooit vervelen, ook mijn moeder niet. Ze was gek op italie. Het lekkere weer , de mooie dorpjes en het heerlijke eten. Toch vonden we het wel eens tijd voor wat anders, zelfs mijn moeder had nu italie wel een beetje gezien. We hadden met zijn allen de keuze gemaakt om in de zomer van 2016 naar Griekenland te gaan. Helaas mocht dit er vanwege de ziekte niet meer van komen.
Maar behalve de zomervakanties, konden we ook erg genieten van de andere vakanties als gezin. Sinds een jaar of 5 elk jaar naar Oostenrijk op skivakantie, en soms nog een stedentripje. De mooie sfeer op de skivakantie waren we altijd gek op. We hadden tijd voor elkaar, werden wakker in winterwonderland en draaiden non-stop kerstmuziek. Het skien zelf was ook erg leuk. Aan het begin zaten fleur en ik op skiles, maar daarna konden wij met onze ouders mee. Gezellig met onze ouders lunchen op de berg, en soms nog naar de apres-ski. Dit was mijn favoriete tijd van het jaar, en ook mijn moeder vond het erg leuk.
Maar ook stedentripjes vond mijn moeder erg leuk. We zijn naar Parijs, Berlijn en Milaan geweest. Milaan was ons laatste tripje, ca 20 dagen voordat we het slechte nieuws te horen kregen…. Maar wat hebben wij genoten daar. Toen mijn moeder het slechte nieuws te horen had gekregen, bleef ze strijdvaardig. Ik was al super trots op haar, Ze was het afgelopen jaar namelijk ook al super mooi afgevallen! maar ik kreeg steeds meer redenen om trots te zijn.  tijdens deze periode van ziekte, kwam haar ware aard maar weer eens naar boven. Ze vocht als de beste, was super sterk en zat nogsteeds vol met liefde. Ze heeft zo hard gevochten als ze kon, en daar ben ik super trots op. Dit viel niet te winnen. We zullen door moeten zonder moeder en mijn vader zonder vrouw. Maar ik heb beloofd dat ik haar nu op mijn beurt trots ga maken, en dat ben ik ook zeker van plan. Ze heeft me samen met papa gemaakt wie ik nu ben, en daar ben ik haar heel dankbaar voor. Mama, we gaan je heel erg missen maar je blijft voor altijd onze topper.

Joep Koenders - Zoon

Toespraak Janet bij uitvaart Corina

Allerliefste Co,

Toen Co me vroeg iets te zeggen ging ik nadenken hoe ik zo’n stoere vrouw in woorden moest vatten. Totdat Fleur zei dat ik vooral de grappige dingen moest vertellen en we hebben met elkaar ontzettend veel leuke dingen meegemaakt!

Voor alle duidelijkheid: onze vriendschap ontwikkelde zich van Peter Paul en Corina, naar PP en Coko en uiteindelijk naar Pé en Co. Er waren steeds minder woorden en letters nodig om elkaar te begrijpen.

Co en ik mogen graag wat obstinaat zijn. Dus als de mannen van de Ronde Tafel samen gaan skien en daarna plotseling de vrouwen ook met elkaar, dan willen wij juist graag mét onze mannen gaan skien. Dat Pe en Co al een aantal jaren niet geskied hadden was daarbij geen enkele barrière, Oscar en ik loodsten ze wel over de piste! De eerste piste ging soepel en ook de 2e was top dus vol enthousiasme gingen we naar een steiler stuk. Daar aangekomen zei Co, hoe kom ik hier af, wat doen jullie me aan! Uiteindelijk koos ze op het steilste stuk voor de praktische oplossing, ze liet zich ongegeneerd op de billen van boven glijden! Geweldig, we hebben gehuild van het lachen!

Het ski avontuur samen smaakte naar meer en het jaar erna zaten we samen in O’rijk! Co zei alleen blauwe pistes hoor Janet, de kids hebben nog maar een paar lessen gehad en moeten niet schrikken. Tuurlijk zei ik, dat komt helemaal goed. Hup daar gingen de kids in een sliert achter skijuffrouw Hester (onze dochter) aan. Ze kwamen elke piste af die ze tegen kwamen zonder ook maar naar de kleur of steilheid van de piste te kijken! Prachtig! Nou moeten jullie weten dat Co van de familie Koenders de beste techniek had, maar altijd voorzichtig op de piste was en dus langzaam maar sierlijk skiede. Totdat ze dacht dat Fleur ons kwijt was geraakt en al vooruit was geskied. In de dichte mist ging Co er als een speer vandoor en wij moesten vol gas er achteraan skien om haar inhalen en te zeggen dat Fleur nog kwam met de rest van de familie.

Want familie dat zijn we geworden; Wij voelen ons één familie, de familie Koenders Ellemers ofwel de familie KOEL. Graag maakten we foto’s van de hele groep en toen onze kids die dit voorjaar op facebook en instagram zetten, hebben Co en ik zoveel lol gehad om alle reacties. Veel mensen die ons zeiden: we wisten dat jullie goed bevriend waren maar nooit geweten dat jullie echt familie zijn. Wie is dan van wie familie? Nou wij allemaal natuurlijk, of niet jongens?

Ook bij de onderzoeken in het UMCL mocht alleen familie tijdens de onderzoeken en voor de uitslag mocht eigenlijk alleen familie bij. De eerste keer ging Co precies uitleggen dat we beste vriendinnen waren en Co graag wilde dat ik er bij bleef. De tweede keer dat het gevraagd werd zeiden we ‘nee, we zijn beste vriendinnen dus gekozen familie’ en zei de zuster oh wat grappig jullie lijken op elkaar met dat donkere haar en die bruine ogen. Vanaf dat moment zeiden we tegen iedereen in het UMCL, ja hoor we zijn zussen En werden er geen vragen meer gesteld.

Nooit vergeten we meer het lange weekend Italië. We kwamen pas om 11 uur ’s avonds aan en moesten nog een stukje rijden. We hadden per gezin een Fiat panda gehuurd, Pe kon er nauwelijks in zitten en hing met zijn hoofd uit het raam. Co zat heerlijk, had haar benen zelfs op het dashboard liggen. Toen we ’s nachts in het appartement aankwamen waren we natuurlijk dorstig. De vrouwen brachten de kids naar bed en de mannen gingen op zoek naar wat te drinken. Uiteindelijk kwamen ze terug met bier, rosé en witte wijn wat ze in een kroeg gekocht hadden omdat alle winkels natuurlijk dicht waren. We hebben tot 4 uur s nachts buiten zitten kletsen en zuipen, een avond om nooit te vergeten!! De volgende ochtend waren we met hoofdpijn maar zonder morren om 8 uur alweer met de kids in het zwembad.

Co en ik gingen met Hester shoppen, zij zat op de middelbare school en had me al gek gezeurd om hakken waar ik niet aan mee werkte. In de schoenenzaak kwam Hester dan ook met leuke espadrilles met een hakje, prachtig zei Co maar heb je die hoge gezien, die zijn nog mooier!! Om een lang verhaal kort te maken, Hester kwam met 2 paar hoge hakken glunderend uit de zaak en Co zei tegen mij, Ja dan had je mij beter vantevoren moeten inseinen, je moet zelf toegeven ze staan prachtig!!

Voordat we de geweldige panda weer moesten inleveren, moest er natuurlijk getankt worden. Co zat achter het stuur, er werd voor je getankt dus Pe liep vast naar binnen om te betalen. Wij stonden er in de auto achter, toen Co plotseling langzaam ging rijden. Het tanken was klaar, de auto was vol maar de tankslang hing nog in de auto, want het mannetje van het tankstation was met een andere auto bezig. Wij dachten dat Co een grapje maakte toen ze wat naar voren reed zodat het mannetje snel bij haar terug zou komen. Maar tot onze verbazing gaf Co gas en reed zo weg, pats de slang vloog er uit en de Italiaan stond een partij te schelden!! Co deed net of ze niets gehoord had en reed naar het eind van het tankstation om op ons te wachten. Pe had wel wat gehoord maar niets gezien want was aan het betalen en toen hij er uit kwam stond Co verderop op hem te wachten. Pas toen we op het vliegveld waren en huilend van het lachen vroegen waarom Co was gaan rijden vertelde ze Pe wat er gebeurd was. Ja, had het mannetje maar op moeten schieten!

We hebben vreselijk gelachen met elkaar. Alle avonden samen aan de eettafel waarbij de meest smerige grappen werden afgewisseld met heftige gesprekken. Dat we bedachten dat we weer eens iets leuks moesten gaan doen, Co de iPad pakte, haar brilletje opdeed en we binnen een paar minuten een concert of weekendje met elkaar geboekt hadden. Bij de Toppers hadden we zo veel plezier dat de mensen achter ons vroegen of we het jaar daarop weer op dezelfde plaatsen konden afspreken!

Vorig jaar deden we cadeautjes met gedichten met kerst in O’rijk. De ideeen werden steeds gekker en de avond voor kerst kreeg ik van Co een Appje, houden jullie het netjes?? Nee appte ik terug, zeker niet!! We hebben ons bescheurd die avond, vooral onze puberzonen moesten het ontgelden met smerige gedichten, want als er iets is dat de familie Koel bindt dan is het wel de voorkeur voor dirty jokes.

Co was niet alleen lief en grappig maar had een sterke mening en was niet te beroerd die te uiten. Toen ik een keer na een concert terug door de polder scheurde en iemand voor me niet naar rechts ging, deed ik mijn richtingaanwijzer uit. Nou Janet, moet dat nou zei Co. Ik zei er is toch ruimte, hij moet gewoon aan de kant gaan. Stilte naast me op de voorstoel. Toen hij nog niet aan de kant ging zette ik het groot licht er op. Co zei, Janet zet je nou groot licht op die auto, dat kan echt niet!! Vanaf dat moment roept iedereen bij ons in de auto als we willen inhalen, geen Groot licht mam, dat mag niet van Co!

Co was altijd lief en betrokken. Onze Hester had haar een keer verteld dat thuis komen na vakantie voor mij een moeilijk moment toen mijn moeder was overleden. Vanaf dat moment kreeg ik altijd appje als we terug kwamen dat het eten bij Co voor ons klaar stond. Zo fijn!

Wat een geweldige stoere sterke vrouw, wat een pit en wat een super vriendin. Ondanks een zware verantwoordelijke baan was ze altijd attent, de liefde voor PP spatte er af en ze was voor alles moeder!!! Voor haar eigen Joep en Fleur waarop ze zo vreselijk trots was maar ook voor onze kinderen een tweede moeder.

4 jaar geleden heeft Corina mijn moeder beloofd dat ze op me zou passen. Nu heb ik haar de afgelopen weken herhaaldelijk beloofd dat ik op haar gezin zou passen.

Co, wat hebben we ontzettend veel genoten met elkaar en wat ben je belangrijk voor ons geweest: jij blijft voor altijd in ons hart en deel van onze familie Koel.
We zullen je zooo vreselijk missen schat!

Janet Ellemers - Vriendin (eigenlijk familie)

Toespraak Hannita bij uitvaart Corina

16 november 2016
In memoriam Corina Koenders-de Rijke

Corina……… en dan eigenlijk niet meer precies weten wat je wilt vertellen. We weten zoveel over haar, maar worden door de laatste weken compleet stil en murw.

Zo positief als zij was, eigenlijk tot ik haar voor het laatst heb gezien op vrijdag 14 oktober. En ook daarna ging ze maar door en door en door……….. 
Een heel veel door Corina gebruikte uitspraak:”….en ik geef het niet op hoor Hanniet…..”.
En ze was reëel. In het begin hadden we het over een periode van 5 jaar. Later paste ze het aan naar 2 jaar, maar ze bleef ervoor gaan.

……En ik geef het niet op hoor Hanniet….!
Ik heb het zo vaak gehoord, zowel persoonlijk als per telefoon als per app. Tot vorige week maandag. Toen had ik haar huilend aan de telefoon en vertelde ze mij dat ze het opgaf, zowel lichamelijk als mentaal en dat ik haar niet meer zou zien en spreken.

Corina, als je aan haar denkt, denk je heel gauw aan actie. Maar ik heb zelf ook ervaren hoe het is om met haar te relaxen en naar een beauty te gaan. Vaak wel passen en meten, want de combinatie met een drukke baan is niet altijd even gemakkelijk.  We hadden een traditie onszelf jaarlijks te trakteren op een beauty. Dat moest dus wel beginnen vroeg in de avond en op een vrijdag. Dus starten in een hotel rond 19.00 uur, een wijntje drinken (het liefst op een terras in de zon), dan eten en de volgende dag lekker naar de beauty.  En het was zo vanzelfsprekend dat ze met het eten weer thuis was om PP, Joep en Fleur te zien.

En dat typeert Corina denk ik. Actief, zowel in haar carriere (al zal ze het zelf niet zo noemen) als privé. En nooit moe, leek het wel. Ze bleef overal altijd positief naar kijken en nieuwe oplossingen zoeken. Ook voor haarzelf om een balans tussen werk en privé te krijgen. Dus weer een cursus gericht om bij jezelf blijven, een weekend in retraite gaan en alleen communiceren als dat echt nodig is….
Dat laatste, alleen communiceren als het echt nodig is, ging haar dan toch echt iets te ver. Als ik het mij goed herinner, begon de cursus eind van de vrijdagmiddag in de omgeving van Deventer en was ze op z’n laatst zondagmorgen vroeg weer in Heerenveen. Normaal was dat in de loop van de zondag avond geweest.
Dat heet ook weer het leren kennen en accepteren van je eigen grenzen. Kenmerkend voor Corina.

En ook meedenken met een ander. Anders geformuleerd, passend bij Corina, je recht voor z’n raap toespreken.
We accepteerden het aanbod van Tiemen’s werkgever om voor een periode van 4 jaar met onze meiden in het buitenland te gaan wonen. Geweldige uitdaging toch????
En toen stortte ik in……
Dus een gesprek met Corina , die kort en bondig was.
Ik had haar al jarenlang aan het hoofd gezeurd over zo’n move en nu zou ik het stopzetten? De oplossing was gewoonweg simpel, gaan naar Amerika. En als het niet lukt kom je gewoon terug. Dan zoeken je toch gewoon een andere baan en hoef je je niet meer af te vragen of je het toch wel had moeten doen.
En dan mocht ik uiteraard bij haar uitjanken.
Ik hoef er nu weinig aan toe te voegen, behalve dan, typische reactie van Cor……

Elk jaar hadden we met z’n vieren eind januari het Filmfestival in Rotterdam, het IFFR. En wie regelde het? Juist, Corina….. Zo relaxed en toch bezig. Voor 2017 hadden wij er al geen actie meer in ondernomen. Toen zag Corina al in dat zij weliswaar hersteld zou zijn, maar toch niet het energieniveau zou hebben om het IFFR te ondernemen. Dan maar even iets doen met z’n vieren een op een middagje, hadden we samen bedacht, één van de laatste keren dat ik haar zag. En dan gewoon in 2018 het IFFR weer oppakken. We bleven positief….

Het belangrijkste van Corina voor mij is dat zij iemand was waarmee ik heel erg veel kon delen. Alles kon ik bij haar kwijt, belangrijke zaken zijn altijd uitgesproken. Vooral privé waarin ik heel veel aan haar heb gehad en ik hoop ook andersom. Ik ben dankbaar dat we in deze laatste periode tijd samen mochten doorbrengen, zowel thuis, in het ziekenhuis als telefonisch en per app.

Ik wil dit graag afsluiten met een gedicht:

ik heb van je gedroomd
ik zag je staan
ik weet niet waar het was
ik kon je niet bereiken
je lach was parelend als altijd
je ogen straalden
je gaf licht
je bent dus niet veranderd
we spraken niet
we hebben geen woorden nodig
je was er
zoals je er altijd bent

het gaat goed met ons
jij daar
ik hier
maar altijd samen

Heel veel liefs, Hannita

Hannita - Vriendin

OV-chipkaart

Ik was 15 jaar en ik had nog nooit alleen met de trein gereisd. Hoe zenuwachtig ik ook was, ik vond het toch wel heel leuk en spannend, omdat ik bij Corina en PP ging logeren. Ik zou namelijk één dag bij PP op het accountantskantoor meelopen (snuffelstage). Omdat ik helemaal uit Zeeland moest komen was het handiger om een nachtje in Heerenveen te logeren. Corina moest die dag net in Zwolle werken dus er was afgesproken dat ze mij daar op het station zou oppikken. Halverwege de treinreis was de batterij van mijn telefoon leeg. De trein waar ik in zat had vertraging en ik baalde daar enorm van, want Corina stond op mij te wachten en ik kon haar niet bereiken. Eenmaal in Zwolle aangekomen raakte ik wel lichtelijk in paniek (dat is net iets voor mij). Zou ze er staan? Was ze het niet vergeten? Stond ze niet op een ander station te wachten? Ik ben naar de ingang van het station gelopen en tot mijn grote opluchting stond Corina daar. Overigens, ze was echt keurig op tijd en waarschijnlijk ook veel te vroeg, want ze had al even op mij moeten wachten. Alsof dat niet erg genoeg was vergat ik ook nog mijn OV-chipkaart uit te checken. Dit had niet erg geweest als ik nog op het station zou zijn, maar ik zat ondertussen al bij Corina in de auto richting Heerenveen. Ze had net aan PP, Joep en Fleur laten weten dat wij er binnen veertig minuutjes zouden zijn. Achteraf zal daar wel om gelachen zijn, omdat ik gehoord heb dat ze wel vaker later thuiskwam dan de planning, maar dit keer had ze wel een waterdicht excuus, want ze kwam te laat door mij. Ze reed namelijk terug naar het station, zodat ik alsnog uit kon checken. Ze verzekerde mij ervan dat ze het niet erg vond om terug te rijden, omdat de kosten voor de treinreis nog steeds opliepen en ik de volgende dag wel weer terug moest kunnen gaan. Vandaar dat wij die dag later aankwamen dan de planning. Zo herinner ik tante Corina, ze was lief, zorgzaam en straalde een bepaalde rust uit waardoor ik me thuis voelde toen ik daar logeerde.

Rhodé - Nichtje

Zo was mijn zus

We sliepen met z’n 3e op een kamer. Els op een bed en Corina en ik op een tweepersoonsbed. Wie het bedacht heeft weet ik niet, maar we warmde elkaars plekje in bed voor. Ik ging op het bed van Els liggen en Corina op mijn plekje. Zodra Els naar bed kwam ging ik terug naar mijn eigen plekje. Corina schoof vanzelf weer op, op haar eigen plekje. Die arme Corina, ze heeft nooit geklaagd dat ze weer terug moest naar een koud plekje.

Truus - Zus

Zakelijk ouwehoeren

Lieve Corina,

wat kun jij ouwehoeren zeg. Hebben we met veel passen en meten een afspraak gemaakt in Emmen/Leeuwarden/Sneek en hebben we het eigenlijk 90% van de tijd over de kinderen, alle roddels uit de zorg hoe het met jouw functie en met mijn bedrijfje gaat. Kortom te gezellig. We hebben ook eigenlijk nooit echt zaken gedaan, wat prima was. Een project eind 2015, maar dat telt eigenlijk niet. Je inspireerde me, en gaf me tips mijn bedrijf te laten floreren. We gaven elkaar tips over de opvoeding van kinderen. Ik heb ze wat jonger dus mijn voorland werd aardig nauwkeurig door jou uitgetekend. Je bent retetrots op je kids. Je leeft voort in hen. Ik heb van je genoten topper.

Arnold - zakelijk contact